Een mooi voorbeeld van leefplezier, ingezonden door Esther Schoenaker, verzorgende IG3 bij zorgorganisatie Azora:
“Meneer woont bij ons in het verpleeghuis. Zijn vrouw woont zelfstandig en kan nog autorijden. Ze komt dagelijks bij hem op bezoek en samen ondernemen ze nog mooie uitstapjes.
Nu is het zo dat mevrouw geopereerd werd aan haar heup en dat ze tijdelijk ter revalidatie in een revalidatiecentrum bij ons in de buurt woonde.
Op een avond vroeg meneer aan mij of zijn vrouw nog op bezoek kwam. Ik heb hem uitgelegd dat ze dit nog niet kon omdat ze aan haar heup geopereerd was. Dit begreep hij.
Maar eigenlijk dacht ik tegelijkertijd: zal ik met hem op bezoek gaan bij zijn vrouw?
Snel overlegd met mijn collega’s en die vonden het een goed idee.
Ik heb meneer gevraagd of hij mee wilde op bezoek naar zijn vrouw en hij was dolgelukkig. Zijn reactie vergeet ik nooit meer.
Hij straalde van oor tot oor en stond zo snel op om mee te gaan dat hij vergeten was zijn jas aan te trekken. Hij vond het zo fijn. Hij was zo enthousiast. Hij zei telkens, dat je dat allemaal voor mij wilt doen.
Eenmaal bij mij in de auto zei hij, wat kun je goed autorijden en wat zal mijn vrouw verrast zijn. Dit herhaalde zich de reis naar het revalidatiecentrum.
Toen we bij mevrouw aankwamen was ze zeer verrast en sloeg ze de handen ineen van blijdschap.
Ze wilden elkaar een kus geven, maar de rolstoel beperkte het om met de gezichten bij elkaar te komen, dus moest ik een handje helpen. Ik hield de rolstoel van meneer scheef zodat ze elkaar konden aanraken.
Voor hun een intiem moment waar ze van genoten en ik als buitenstaander geluk mocht en kon samen brengen. En het fijnste was, er was geen schaamte van hun kant uit. Terwijl ik er toch wat verlegen bij stond.
Ik moest van mevrouw koffie en een chocolaatje aannemen. Omdat ik met meneer bij haar op bezoek was. Ze vroeg vaak aan mij, heb je er wel tijd voor? Kon je zomaar weg?
Toen we weer weg gingen heeft mevrouw mij persoonlijk bedankt voor dit bezoek. En dat ze het “prachtig” vond van wat haar overkomen was vanavond.
We zijn maar een half uurtje gebleven, maar dat was zoveel waard!
Meneer was nadien zo trots blij en rustig. Hij heeft het er daarna nog dagen over gehad, dat er iemand met hem mee was geweest om op bezoek te gaan bij zijn vrouw. Hij vertelde het tegen iedereen op zijn eigen manier.
Ook heeft mevrouw het nog vaak benoemd dat haar man op bezoek was geweest bij haar. Dit vertelde ze vol trots.
Het heeft mij veel werkplezier opgeleverd dat ik zoiets kon en mocht doen. Tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat dit ‘een groot’ iets is om te ondernemen en dat niet iedere collega dit wil of kan doen. Ik heb niet met trots rond gelopen dat ik dit heb gedaan. Ik wachtte gewoon tot een collega er iets over zei of zegt en dan haak ik er wel op in. Ik heb het wel in het ECD opgeschreven, vooral van wat het met meneer deed.
Wel ben ik me ervan bewust dat ik een voorbeeld heb gegeven. Collega’s hoeven dit niet over te nemen, maar misschien brengt het wel iets los om ‘regels los te kunnen laten’.”